Schrijver en presentator Miranda Sawyer is al drie decennia een integraal onderdeel van muziek en creatieve cultuur, en in haar nieuwste boek Geen tijd meer ze onderzoekt wat midlife voor haar betekent en voor iedereen die in de jaren negentig volwassen werd.
In hoofdstuk 12 kijkt Sawyer naar werk en carrières, en het volgende uittreksel kan enigszins logisch zijn voor degenen onder jullie die het laatste decennium van de 20e eeuw hebben doorgebracht als een 20-jarige die genoten van de clubcultuur en alles wat het omvatte toen jullie eraan begonnen uw creatieve carrièrepad.
- 10 dingen die niemand je vertelt over freelancen
De clubrevolutie van de late jaren 80 en vroege jaren 90 had een onverwacht domino-effect op het werk. Op de een of andere manier bracht de eenheid die mensen op de dansvloer vonden - de bevrijding, de liefde - hen ertoe te geloven dat lange uren in een waardeloze baan niet waren wat ze moesten gaan. Ze stopten met werken in de administratie, ze stopten met studeren, ze ontsloegen zichzelf van managementconsultancy (boooorrrrriiiiinnng), liepen ze weg van hun baan in de koekjesfabriek en gingen ze nooit meer terug. Shoom, een van de allereerste acidhouseclubs ooit, had een nieuwsbrief. Een paar maanden nadat de club was geopend, schreef Jenny Rampling, de vrouw van DJ Danny, een artikel in de nieuwsbrief waarin ze Shoom-stamgasten smeekte hun baan niet op te zeggen.
Maar ze deden het. Dat gold ook voor clubbezoekers in de Hacienda, in de velden rond Londen, bij Back to Basics, bij Cream. Er was iets met de nieuwheid van housemuziek - de manier waarop het de politie in verwarring bracht en het establishment van streek maakte - dat clubbezoekers het gevoel gaf dat ze konden overwinnen zoals de dingen altijd waren geweest, een revolutie teweeg konden brengen in hun leven, zich afmelden voor doodlopende banen en hun eigen baan konden maken. manier van leven. Dus ze deden; of ze probeerden het tenminste. Sommigen gingen gewoon naar clubs, konden geen tijd of ruimte vinden voor iets anders (misschien een beetje dealen). Maar anderen werden kledingmakers, of grafisch ontwerpers, gingen de journalistiek in. Velen draaiden DJ, veel lid geworden van bands, anderen maakten muziek solo, in hun slaapkamers, lieten een nummer drukken en namen het witte label mee naar platenwinkels. Ze begonnen met het filmen van optredens of het filmen van vrienden, of het maken van grappige animaties of zelf grappig zijn, op het podium. Ze richtten tijdschriften of platenlabels op, werden acteurs of managers of PR's of modellen.
En het werkte. Het wordt nu 'soft power' genoemd - de sfeer van een plaats, de ethiek en stijl en sociale mogelijkheden, de unieke charme - hoewel sommige mensen destijds bang waren dat het een zacht Thatcherisme was. Zou ethisch ondernemerschap echt kunnen bestaan? Was geen enkele baan buiten de publieke sector alleen Tory-lite? Velen van ons konden zich de maakindustrie nog herinneren, vooral in het noorden. We waren wantrouwend tegenover particuliere ondernemingen. Tot we ons realiseerden dat het ons zou kunnen betekenen, met onze ideeën, en onze vrienden, dingen doen die we leuk vonden en ervoor betaald worden.
De creatieve industrieën in de jaren negentig groeiden en werden opgemerkt, totdat ze deel gingen uitmaken van de manier waarop het VK zichzelf aan de wereld verkocht
Dus dat hebben we gedaan. Destijds betekende het vrijheid en opwinding en wat geld. Onze creativiteit en onze ideeën en onze daadkracht waren onze werkgelegenheidsoplossing. Hoe vreemd - ontwrichtend, ontmoedigend - om rond te kijken en te zien dat die oplossingen niet meer lijken te werken. Tenminste, niet voor jou.
Hebben we een slechterik nodig? Misschien wel. Kom binnen, draaiend met zijn lafhartige snor, het internet. Sinds 2000 heeft internet alles veranderd. Het heeft de muziekwereld verwoest, de drukpersjournalistiek vernield, zich een weg baant door boeken en film en komedie, zelfs mode. De enige creatieve industrie die het niet heeft getorpedeerd, is beeldende kunst, en dat komt omdat de waarde van kunst ligt in het unieke karakter ervan, het feit dat een enkele creatie de enige is die er is. De meeste andere leuke dingen zijn afhankelijk van reproductie en van het copyright van wat het ook is dat wordt gereproduceerd. Maar Bad Guy Internet had een vuistgevecht met Copyright en besmeurde Copyright overal op de muren. Daarna gaf hij alle reproducties gratis weg. En die factoren, gecombineerd met de manier waarop iedereen nu creatief wil zijn (dat nieuwe zelfstandig naamwoord, dat misplaatste bijvoeglijk naamwoord) - zelfs de zonen en dochters van bankiers, zelfs de kinderen van politici - betekent dat het werk niet meer is wat het vroeger was worden.
- De deskundige gids voor thuiswerken
Ik denk nu aan mijn vrienden, die op zaterdagavond de snelweg oprijden om op het kerkhof te spelen bij een studentenvakbond. Vermakelijke dronken vrijgezellenfeesten in een komische zaal die na 22.30 uur verandert in een nachtclub. Stapels kopieën schrijven voor de helft van het tarief dat we kregen toen we begonnen. Overgeslagen worden voor remixen omdat er een nieuwere, goedkopere DJ is, die ze als een held noemt. Opnieuw gevraagd worden om gratis te werken, vanwege de ‘exposure’, wanneer de bank hardnekkig weigert die exposure checks te verzilveren.
En soms vraag ik me af waarom we ons nooit druk hebben gemaakt over een pensioen, of ‘beleggingen’, wat het ook zijn. En tijd doorbrengen buiten het gezin wordt elke keer dat je weggaat moeilijker. Als de hele nacht opblijven een fysieke onmogelijkheid wordt, tenzij u zich zorgen hoeft te maken over hoe u de volgende reeks rekeningen zult betalen ... maar u moet opblijven, want de enige manier om de hypotheek te betalen, is door tot de ochtend te werken. Als je veel slecht betaalde kleine baantjes op je neemt omdat je geen contract meer kunt krijgen voor regulier werk.
Elke klus is een kleine klus. Niets is veilig. Ploegendienst, parttime, een contract voor een maand of zo. Bedrijven betalen liever geen loontrekkenden, maar slechts een paar weken salaris voor werk dat ooit een half jaar zou hebben geduurd. En in tegenstelling tot de jaren 70 en 80 zijn er nu vrouwen op de markt. We maken 49 procent van de beroepsbevolking uit. Er zijn zeven miljoen extra mensen die net zo graag willen werken als jij.
We worden gevraagd om gratis te werken, vanwege de ‘blootstelling’, wanneer de bank hardnekkig weigert om die blootstellingschecks te verzilveren
---
In de VS wordt geschat dat tegen 2020 40 procent van de beroepsbevolking freelancers zal zijn. In het VK werken 1,4 miljoen freelancers in alle sectoren; dit is 14 procent meer dan 10 jaar geleden. Freelancen wordt nu gezien als een aantrekkelijke carrièremogelijkheid door 87 procent van de studenten die een opleiding volgen (pragmatisme, zou ik zeggen). In het VK is 15 procent van de senior managers zelfstandige; 13 procent van de IT-professionals; 12 procent van de ingenieurs; 40 procent van de professionals in design en media; en 56 procent van de geschoolde vakmensen in de bouw. Op de arbeidsmarkt van de EU is het aantal freelancers gestegen van bijna 6,2 miljoen in 2004 tot 8,9 miljoen in 2013, een stijging van 45 procent.
---
Ik ben mijn hele werkzame leven freelancers geweest, op twee jaar bij Smash Hits. Elke keer als ik een stuk schrijf, ben ik weer overbodig.
Dit is een uittreksel van GEEN TIJD MEER. Midlife, als je nog steeds denkt dat je jong bent, door Miranda Sawyer, gepubliceerd door 4e landgoed. Koop het hier bij Amazon.
