Enthousiast bonkend op zijn muzikale speeltje op het repetitieve deuntje van ’Baa Baa Black Sheep’, wordt mijn kind van acht maanden opgeslorpt in zijn eigen kleine wereldje en speelt hij vrolijk op slechts een paar meter afstand. Met blauwe ogen en op mijn derde koffie van de dag staar ik moedeloos naar mijn flikkerende computerscherm. De witte pagina kijkt me woedend aan en ik slaakte een zucht. Het is 8 uur 's ochtends en ik ben uitgeput. Het leven was niet altijd zo.
Een jaar geleden had ik nog steeds last van een fulltime baan, terwijl ik mijn hoogzwangere zelf naar het treinstation sjokte voor het pendelen in de vroege ochtend en de dagen aftelde tot zwangerschapsverlof. Destijds was er geen twijfel over dat ik terug zou keren naar mijn baan als agent, maar na een rommelige breuk woonde ik in een flat die ik niet langer kon betalen, 80 mijl naar het noorden terug naar mijn geboortestad verhuizen was zo'n beetje een uitgemaakte zaak.
Vastbesloten om me niet door de situatie te laten breken, steunde ik op de steun van mijn vrienden en familie, en op de een of andere manier overleefde ik de eerste weken van 24 uur per dag eten, meedogenloos verschonen van luiers en slaapgebrek. Ergens tussen de derde en de vierde maand begon ik me weer de oude ik te voelen en klaar om te gaan werken - maar zonder baan om naar terug te keren en weinig spaargeld, waren mijn keuzes beperkt. Alleen weer aan het werk gaan om mijn salaris aan fulltime kinderopvang te besteden, had weinig zin. Ik besloot om freelancen te proberen.
Zoals elke nieuwe aanstaande moeder, dacht ik dat ik het had geregeld, maar slechts een paar weken later waren mijn grootse plannen om me heen aan het afbrokkelen. Ik had te veel op me genomen, en door de druk van het proberen om zoveel ballen in de lucht te houden, had ik het gevoel dat ik een minipanne had. In werkelijkheid was ik gewoon overweldigd en wist dat er iets moest geven.
Flits vijf maanden vooruit en het dagelijkse leven is een constant werk in uitvoering, terwijl ik zorgvuldig de gewoonten verfijn die het dagelijks leven beheersen. Gaandeweg heb ik routines ontdekt die werken - zoals vroeg opstaan en een paar uur binnenkomen voordat Ryder wakker wordt - en degenen die dat niet doen, zoals proberen een artikel met één hand te typen terwijl ik Ryder op mijn knie balanceer, het resultaat waarvan me een permanent plakkerig toetsenbord achterliet.
Grenzen trekken tussen werk en privé is niet altijd gemakkelijk, en zoals veel freelancers vind ik het moeilijk om uit te schakelen. Hoewel ik geen laptop of iPad heb, is mijn iPhone permanent binnen handbereik voor snelle toegang tot e-mail, Facebook en Twitter - ik ben constant 'ingeplugd' terwijl mijn geest ergens anders moet zijn.
Schuldgevoelens zijn niet ongewoon; als ik aan het werk ben, maak ik me zorgen dat ik meer tijd met hem zou moeten doorbrengen; als ik een pauze neem, kijk ik constant naar de klok. Het is een constant jongleren, en soms heb ik het gevoel dat ik beide banen niet bijzonder goed doe. Voor de voorbijgaande buitenstaander, en voor sommige van mijn vrienden, lijkt het alsof ik mijn leven op orde heb, maar onder de oppervlakte peddel ik verwoed om het hoofd boven water te houden.
Als ik wakker ben, ben ik gefocust op mijn werk of ben ik gefocust op Ryder. Met de tijd ertussen probeer ik te voorkomen dat de wasmand overstroomt en de koelkast leeg raakt. Ik heb bijna al het andere opgegeven.
In de praktijk heeft het opzetten van een redelijk goed gestructureerde dag rond dutjes en andere babyactiviteiten mijn productiviteit enorm verhoogd. Het onderhouden van een ondersteunend netwerk van andere thuiswerk-ouders heeft me ook geholpen om dagelijkse frustraties te verminderen, en het is een welkome onderbreking van wat al snel een zeer isolerend bestaan kan worden.
Ik heb langzamerhand geleerd om een langzamer levenstempo te omarmen en mijn schema te versoepelen om in mijn nieuwe rol als moeder te passen. En hoewel de tijd voor Ryder om met de kwekerij te beginnen snel nadert, en daarmee een geheel nieuwe reeks uitdagingen, ben ik optimistisch over de toekomst.
Kinderen krijgen is een game-wisselaar; zich aanpassen aan onconventionele werktijden en tegelijkertijd voldoen aan de eisen van een klein kind kan iedereen een beetje gek maken; maar ondanks de onvermijdelijke afleiding is het controleren van wanneer en hoe ik werk een van de grootste voordelen van mijn freelancercarrière.
Woorden: Lisa Hassell
