Toen hij jonger was, bracht Jonathan Barnbrook veel tijd door op begraafplaatsen. Maak je geen zorgen, dit was niet te wijten aan een Morrissey-neiging, en er is niets van de Nosferatu aan hem. Hij was daar om de typografie te bestuderen. Gegraveerde tekst op oude grafstenen en monumenten was een grote inspiratie voor hem, en het nieuw leven inblazen, aanpassen en een moderne stem geven aan vroegere lettervormen is een belangrijk onderdeel van zijn werk geweest.
"Ik woon in Highgate, want daar ligt Highgate Cemetery. Begraafplaatsen en grafstenen waren een echte inspiratiebron toen ik jonger was, voor de typografie en de sfeer ”, begint Barnbrook. “Ik was geïnteresseerd in klassieke typografie en de plaatsen om ervoor te gaan in Londen, waar ik studeerde, zijn kerken en begraafplaatsen. Highgate is vooral goed, omdat het volledig overwoekerd is. Het is alsof je naar deze verloren beschaving gaat. Toen je naar binnen ging, waren er overal bomen en grafstenen, bedekt met klimop en kapot. Het is echt een prachtige sfeer. "
Er zijn allerlei redenen waarom hij klassieke letters zo interessant vindt. Een daarvan is de duurzaamheid van wat in steen is uitgehouwen, het tegenovergestelde van de huidige wegwerpcultuur. Een grafsteen vat iemands leven in drie regels samen, maar het kan niet zomaar worden weggegooid. Een ander ding dat hij fascinerend vindt, is dat zelfs vandaag de dag inscripties bijna nooit als een goed ontwerp worden beschouwd - ze worden beschouwd als semi-vaardige volkskunst.
"De grafsteen van een normaal persoon wordt niet beschouwd als de juiste kunst, ontwerp of typografie, en dat vind ik best interessant", vervolgt hij, terwijl hij naar zijn mok thee kijkt en op een rustige, weloverwogen manier spreekt. “Dat non-design heeft ook een zeer sterke invloed op de creativiteit in hedendaagse graphics. Mensen vinden iets dat niet door een ontwerper is gemaakt, maar ze gebruiken het voor een esthetiek in hun werk. "
De meest recente release van VirusFonts, de gieterij van Barnbrook, is Priori Acute. Dit voegt een display-gezicht toe aan de Priori-familie die hij tien jaar geleden voor het eerst begon te ontwikkelen. De invloed van met de hand gesneden schrift is onmiskenbaar in de 3D-groeven en schakeringen, maar de eerdere serif- en sans serif-tekstversies van het lettertype waren ook het resultaat van Barnbrooks liefde voor klassieke letters. Naast Virus runt Barnbrook een ontwerpstudio, waar Priori op grote schaal wordt gebruikt. Je zult het terugzien in boeken, de studio-ontwerpen, op albumhoezen en zelfs als onderdeel van het identiteitswerk dat het deed voor Roppongi Hills, een enorme ontwikkeling in Japan met winkels, een kunstgalerie, bioscopen en hotels.
Priori wordt veel gebruikt door andere ontwerpers, sommige direct voor de deur van Barnbrook. Op een dag zag hij dat er een nieuw bord werd geschilderd boven de bar in Archer Street, aan de overkant van de Barnbrook-studio. Hij lacht als hij terugdenkt. "De tekenaar deed het en ik zei: 'Vind je dat lettertype mooi?' Hij zei: 'Ja, ja, ja, maar we moeten je betalen voor het maken van die foto.' En ik zei: 'Dat deed ik het lettertype! ''
Vanuit zijn huis in Highgate is het een korte rit naar het centrum van Londen naar zijn studio, op slechts een paar blokken van Piccadilly Circus, direct achter het Apollo Theatre. Als het weer warm genoeg is, geeft hij de voorkeur aan fietsen. Je gaat veel meer om met de wereld om je heen dan in een auto, zegt hij. Hij heeft geen auto en kan niet rijden, en dat zal waarschijnlijk zo blijven. Hoe dan ook, een auto is niet nodig in Londen, waar hij altijd heeft gewerkt. Er zijn misschien wel de hele tijd wegwerkzaamheden en lelijke nieuwe ontwikkelingen, maar hij houdt van de levendigheid van de stad. Terwijl hij de toeristische gebieden vermijdt, ontdekt hij nog steeds straten met precies de juiste sfeer. Fleet Street is op dit moment favoriet, ook al zijn alle kranten verdwenen.
Dit staat in contrast met Luton - aan de uiterste rand ten noorden van Londen - waar hij opgroeide. Zijn beide ouders werkten daar in de Vauxhall-fabriek en als die niet was gesloten, zou hij daar ook terecht kunnen zijn gekomen. Zijn liefde voor klassieke typografie ontwikkelde zich als een reactie op de plek. "Ik zou het niet te veel moeten doen", zegt hij. "Er was geen geschiedenis, het was gewoon een moderne industriestad, dus ik kan begrijpen hoe ik van nature aangetrokken ben tot dat soort typografie en esthetiek - het tegenovergestelde van waar ik mee ben opgegroeid."
Toen hij naar Londen vertrok om design te studeren, was het hoofdthema modernisme. Net als Luton miste het modernisme voor hem vitaliteit. Geschiedenis, cultuur en communicatie werden vereenvoudigd tot een schone, georganiseerde maar uiteindelijk bekrompen esthetiek, bedacht door blanke Europeanen uit de middenklasse. Het had geen grip bij hem, dus begon hij dingen te creëren die het leven weerspiegelden in plaats van dingen die het verminderden.
"Die prachtige modernistische gebouwen van 40 jaar geleden zien er nu onzin uit en worden afgebroken", benadrukt hij. “En Helvetica, dat werd gebruikt voor alle leuke Europese kranten, werd ook gebruikt voor het uitkeringkantoor in mijn plaatselijke stad. Het had verschillende associaties - er was autoriteit en de grimmigheid van het leven in al dat modernisme, niet het socialistische utopische idee waarmee het begon. "
De namen van enkele van de lettertypen die Barnbrook in de loop der jaren heeft uitgebracht, zullen je aan het lachen maken. Hoe zit het met het maken van een aantal lay-outs met Bastard, Expletive, Moron of Tourette? Olympukes of ongelovige, misschien? Deze grappige en ietwat confronterende titels weerspiegelen zeker iets van de Barnbrook-houding, maar ze zeggen ook iets over de lettertypen zelf. Voor hem zou de naam van een lettertype op verschillende niveaus moeten werken.
Tourette, uitgebracht in 2005, is een goed voorbeeld. Het is genoemd naar de neuropsychiatrische aandoening Gilles de la Tourette. Sommige patiënten kunnen zichzelf er niet van weerhouden om op de meest ongepaste momenten de ergste woorden te blaffen. Dit staat in contrast met onze normale spraakgrenzen, en het overschrijden ervan was iets dat Barnbrook wilde onderzoeken met het lettertype - er zijn de visuele aspecten van lettervormen, en dan is er hoe ze worden gebruikt in woorden en uiteindelijk in taal.
"Tourette is gebaseerd op een vroeg 19e-eeuwse serif-vorm", zegt hij. "Het hebben van Gilles de la Tourette betekent dat mensen buiten een overeengekomen taalcode gaan. Daarom is het zo interessant als je iemand daar ziet zitten die een gesprek voert en tegelijkertijd ‘fucking shit wanker piss’ zegt. '' Barnbrook vindt deze juxtapositie van ‘beschaafde’ spraak en spraak die buiten de aanvaarde sociale normen valt, interessant. "Dat is wat ik probeerde te zeggen in Tourette. Er zijn scheldwoorden die zijn verboden, maar het is noodzakelijk dat ze ook in de taal verschijnen, omdat we het anders niet kunnen kalibreren. En ik hou van vloeken, ”voegt hij er met een gemene grijns aan toe.
